Ludzie Polskiej Książki (LPK)

Prof. Janusz Dunin-Horkawicz (1931-2007)

Bibliotekoznawca, księgoznawca, nauczyciel akademicki: ur. 26 VI 31, Wilno, zmarł 27 VII 2007, Łódź. Studia, kariera naukowa: 1950 – 55 filologia polska na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim; praca magisterska na temat fraszki napisana pod kierunkiem prof. Jana Dürr-Durskiego; 1968 – obrona pracy doktorskiej (napisanej pod kierunkiem tego samego profesora) pt. „Wstęp do literatury świeckiej drugiego rynku księgarskiego w Polsce”; 1993 – rozprawa habilitacyjna pt. „Rozwój cech wydawniczych polskiej książki literackiej XIX – XX w.”; 1996 – uzyskanie tytułu profesora zwyczajnego. Praca, kariera zawodowa: do roku 1957 współpracował z PAX-em, skąd odszedł z powodów politycznych; od roku 1957 pracował na Uniwersytecie Łódzkim w Bibliotece Głównej, gdzie przeszedł wszystkie stopnie zawodowe aż do dyrektora placówki (1984 – 1987). W latach 1994 – 2003 zajmował stanowisko profesora przy Katedrze Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej UŁ. Od r. 2002 aż do śmiecie pracował w Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi, gdzie wykładał edytorstwo na kierunku Dziennikarstwo. Był promotorem trzech prac doktorskich. Publikacje. Miał zainteresowania interdyscyplinarne; tematyka jego publikacji ma charakter literaturoznawczy, społeczny, regionalistyczny. Główny nurt jego zainteresowań dotyczył teorii i praktyki komunikowania się za pomocą druku – zarówno słowem pisanym, jak i poprzez przekaz ikoniczny. Pisywał nie tylko o książkach i czasopismach, ale i o komiksach, a nawet o karcie pocztowej jako nośniku treści literackich. Jest także autorem haseł encyklopedycznych, m.in. w „Słowniku pracowników książki” i „Słowniku literatury popularnej”. Brał udział w konferencjach międzynarodowych jako autor referatów, np. o cenzurze ( Bratysławia 2000, Dublin 2001, Wilno 2002 ); o grafice okładek książkowych z okresów hitleryzmu i socrealizmu (Innsbruck 1990), o odpisie jako formie rozpowszechniania tekstów (Warszawa 1992). Publikował też prace dotyczące stosunków polsko-żydowskich oraz ideologii polskich druków dewocyjnych. Dodatkowo interesował się Wilnem i Litwą. Jest autorem 13 książek, m.in.: „Papierowy bandyta. Książka jarmarczna i brukowa” (jest to rozprawa doktorska z handlowym tytułem) 1974; „Życie i sprawy Sotera Rozbickiego” 1980; „Philobiblon polski” (wspólnie z żoną Cecylią) 1983; „Co było, a nie jest, czyli lata mojej młodości w Wilnie” 1990; „Książeczki dla grzecznych i niegrzecznych dzieci” 1991; „Przystanek na wyspie wolności. Pejzaż KUL-owski…” 1993; ..Pismo zmienia świat. Czytanie, lektura i czytelnictwo” 1998; „Moja Łódź pełna książek” 2002. Swoje artykuły drukował m.in. w pismach: „Studia o książce”, „Bibliotekarz”, „Przegląd Biblioteczny”, „Literatura i Kultura Popularna”, „Nowe Książki”, „Polityka”, „Tygodnik Powszechny”, „Lithuania”, „Wydawca’’. W sumie bibliografia jego publikacji zawiera prawie 500 pozycji. Działalność społeczna: był członkiem Polskiego Towarzystwa Bibliologicznego, Łódzkiego Towarzystwa Przyjaciół Książki, Towarzystwa Bibliofilów Polskich w Warszawie. Był aktywnym działaczem Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich, z którego wystąpił po roku 1981. Współpracował z Komisją Historyczną PTWK – przewodniczący Jury Konkursu im. Leona Marszałka (2003 – 2004). Odznaczenia: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski (1990).

    ( Barbara Dębiec-Kalinowska)

Dodaj komentarz