Biografia biskupa Józefa Zawistowskiego w ofercie wyd. Bratni Zew

Gdy Józef Zawitkowski pojawił się na plebani 8 czerwca, dzień przed konsekracją, zaskoczył go harmider dziesiątek głosów, tłok i lawina przymiarek. Niemal wszystko było gotowe. Ostatnie poprawki i tylko te ciemne chmury nad miastem… Będzie padało?

Wszędzie wokoło czuć było podniecenie i radość, jednak nie wszyscy cieszyli się z nominacji. Pojawiły się plotki, że nominację biskupią Józef Zawitkowski sam wyprosił. Po latach odpowiedział: „Nie, naprawdę do głowy mi to nie przyszło, ani się nie starałem, ani o tym nie myślałem. Po prostu chciałem być księdzem. Mogłem robić doktorat, ale co mi tam doktorat, kiedy chciałem być księdzem i proboszczem. Kiedy zostałem skierowany do kurii, kiedy zajmowałem się papierami, nie czułem się spełniony. Dopiero Gołąbki były moją pierwszą radością…” Sobotni poranek 9 czerwca 1990 roku. Strach wyjść spod kołdry: na dworze zimno, deszcz, ani grama wiosennego słońca, ale jak ma być inaczej, skoro Matka Boska chusty pierze dla Syna, aby były czyste, świeże i pachnące na niedzielę. Józef Zawitkowski patrzy zatroskany na szarpany podmuchami wiatru ołtarz. Ksiądz Bogdan Lisek pociesza go: „Nic się nie bój, deszczu nie będzie, bo Matka Boska będzie osobiście na uroczystości!”

Powoli zjeżdżają goście. Jako pierwszy przed szesnastą pojawia się ks. biskup Damian Ziomoń. Miał ze wszystkich najdalej, więc przybył pierwszy. Tuż za nim pojawiają się biskupi z Łodzi, Olsztyna, Płocka, Warszawy, Siedlec, Łomży, Radomia, Kielc i Włocławka. Wszyscy mówią, że po drodze deszcz pada i pada. Wszędzie deszcz, wszędzie chmury, wiatr szarpie, a na Rynku w Łowiczu choć zimno i też wietrzenie, deszczu nie ma. Pozwolimy sobie zacytować kilka akapitów z książki Haliny Brzozowskiej-Kaczor „Dar i błogosławieństwo”: „Tymczasem coraz więcej ludzi przybywało na Rynek, gdzie wznosił się piękny ołtarz, a na nim wysoko cudowny obraz Matki Najświętszej z Kolegiaty, której obecność dodać miała szczególnego znaczenia i blasku całej uroczystości. Z wysoka patrzyła pogodnie na rosnący tłum wiernych. Wystarczyło spojrzeć na Jej lekki uśmiech i w sercu robiło się jaśniej, cieplej. Niżej widniały herby: herb Papieża, herb ks. Prymasa i biskupa nominata z hasłem „Servus et fi lius Ancillae” (Jam sługa Twój i syn Twojej Służebnicy). Jego herb wywołał szczególną reakcję: zaskoczenie, zadowolenie, poczucie dumy – w nowym herbie był łowickie pelikany. To nie przypadek, lecz podkreślenie silnego związku uczuciowego z miastem i całym regionem. Na obszernych podwyższeniach, z dwóch stron ołtarza, stały poczty sztandarowe, zasiedli dostojnicy świeccy, władze miasta, wojska, szkolnictwa, przedstawiciele różnych organizacji i społeczeństwa. Odezwały się dzwony. Grały radośnie, wesoło oznajmiając miastu, że wyruszyła procesja do ołtarza na Rynku. Wolno posuwała się wzdłuż szpaleru galowo ubranych strażaków, którzy powstrzymywali przepychający się, niecierpliwy tłum wiernych. Pojawił się krzyż i chorągwie kościelne, a każda otoczona była wieńcem dziewcząt w strojach łowickich. Dalej szli ministranci, lektorzy i księża, księża, księża. Grupa młodych księży niosła na ramionach Relikwiarz św. Wiktorii. Takiej ilości zgromadzonych duchownych Łowicz jeszcze nie widział: szły długim szeregiem siostry zakonne z różnych zgromadzeń, szli młodzi klerycy, poważni prałaci i kanonicy we fioletach. (…) Wreszcie pojawił się Biskup Nominat w białym jak płatki lilii ornacie, a na nim mienił się barwami haft łowickiej wycinanki. Za nim zajaśniało srebro, rozbłysło złoto i purpura – z powagą kroczyła liczna grupa biskupów; w uroczystych strojach wyglądali imponująco, a splendoru dodawała obecność ks. Prymasa Józefa Glempa i Nuncjusza Stolicy Apostolskiej – ks. abp Józefa Kowalczyka”. Jak wspomina moment konsekracji Józef Zawitkowski? „Nie wiem, czy to trwało chwilę, czy wieczność. Namaszczali mi głowę, wkładali księgę, dali laskę… Prymas przytulił mnie do serca. Księża przekazali znak pokoju. Ktoś szepnął: ‘No pokaż się wreszcie ludziom! Idź, pobłogosław im!’. Popatrzyłem na wypełniony po brzegi Rynek. Spytałem: ‘Pytacie, co ja teraz będę w Łowiczu robił? Będę wam nogi umywał, bo tak kazał Pan!’” Przez całą uroczystość nie spadła ani kropla deszczu. Dla Józefa Zawitkowskiego był to cud. Wspomina: „Dopiero wieczorem Matka Boska poczuła się umęczona. Zaczęło padać. Teraz już mogło padać, choć jeszcze ławki i ołtarz nie zostały uprzątnięte. Wiele osób rzuciło się, aby pomóc w porządkach”. Do późna w nocy paliły się światła na plebani i we wszystkich salach domu katechetycznego. Tysiące osób chciało pogratulować Józefowi Zawitkowskiemu wyróżniania i złożyć mu osobiście życzenia. Jest przy nim tata, są siostry Ania i Zosia, są i bracia Stanisław i Janek. Są przyjaciele.