30 stycznia 2009 roku zmarł redaktor Zbigniew Suchar, jeden z najwierniejszych przyjaciół książki.
Pochodził ze Lwowa, który zawsze pozostał jego ukochanym miastem. Był wieloletnim korespondentem PAP w Moskwie na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych.
Publikował w „Rzeczpospolitej”, w czasopiśmie „Widnokręgi”, w „Perspektywach”, w „Dzienniku Polskim”, w tygodniku „Poczta Polska”. W ostatnich latach współpracował z miesięcznikiem „Wydawca”, gdzie zamieszczał liczne recenzje nowości książkowych w cyklu „Z Biblioteczki Zbyszka Suchara”.
Był autorem kilku książek: Słońce w zaprzęgu reniferów, Na spotkanie z Jenisejem (KiW 1980), Tofalaria i inne kraje (KAW 1986), czy Sowieci do śmiechu. Nowe myślenie – stare żarty (wybór, tłumaczenie i opracowanie Zbigniew Suchar, Plejada 1991).
Należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy RP, był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i innymi odznaczeniami państwowymi.
Zapamiętaliśmy, jak bardzo wspierał w mediach międzywydawniczą serię „Kanon na Koniec Wieku”, przedsięwzięcie, w którym uczestniczyło 14 wydawnictw w latach 1999-2004, a w wyniku którego wydano wspólnie w ramach Porozumienia Wydawców 40 najwybitniejszych utworów XX wieku.
Syn Zbigniewa Suchara – Henryk – jest również dziennikarzem i autorem reportaży: Polski James Bond Zenon Kuchciak (1999) i Zmierzch Husajna. Burza nad Irakiem (KiW 2003).
(wg Biblioteki Analiz)
Dział, w którym zamieszczane są drobne informacje z rynku wydawniczo-księgarsko-poligraficznego.