Zmarł Wojciech Karpiński

W. Karpiński ur. 11 maja 1943 w Warszawie. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1961). W 1966 ukończył studia romanistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, następnie studiował tam filozofię, a od 1967 prowadził zajęcia z literatury francuskiej. W latach 60. związał się ze środowiskiem paryskiej „Kultury”, gdzie od 1970 publikował pod pseudonimami.

W czasie wyjazdów na Zachód, które podejmował od lat 60., poznał wiel „pisarzy zbójeckich”: Aleksandra Wata, Konstantego A. Jeleńskiego, Józefa Czapskiego, Witolda Gombrowicza, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Jerzego Stempowskiego, Czesława Miłosza; odtąd zajmował się popularyzacją i interpretacją ich twórczości.

W 1970 doktoryzował się, w tym samym roku został usunięty z UW w związku ze skazaniem jego brata Jakuba Karpińskiego w procesie politycznym (tzw. sprawa taterników). W latach 1971-73 był sekretarzem Komitetu Neofilologicznego Polskiej Akademii Nauk. W latach 1972-79 redagował rubrykę „Literatura francuska” w „Pamiętniku Literackim”. W połowie lat 70. prowadził w „Tygodniku Powszechnym” rubrykę „Tematy i refleksje”. W 1974 został członkiem redakcji miesięcznika „Twórczość”. W 1975 podpisał List 59, przeciwko zmianom w Konstytucji PRL. Uczestniczył w pracach Polskiego Porozumienia Niepodległościowego[6]. W 1979 wraz z Marcinem Królem założył pismo „Res Publica”.

Od 1980 należał do „Solidarności”. W 1981 wyjechał do Stanów Zjednoczonych na zaproszenie U.S. International Agency (Educational and Cultural Agency). Po ogłoszeniu stanu wojennego znalazł się na oficjalnej liście internowanych „ekstremistycznych działaczy „Solidarności” oraz innych nielegalnych organizacji” ogłoszonej na łamach „Trybuny Ludu” z 17 grudnia 1981.

W 1982 prowadził wykłady na wydziale nauk politycznych Uniwersytetu Yale. W marcu 1982 zeznawał przed Komisją Spraw Zagranicznych Senatu USA w sprawie represji w PRL. W latach 1982-2002 należał do komitetu wykonawczego Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej w Paryżu. Od 1982 jest członkiem redakcji „Zeszytów Literackich”.

W 1982 zamieszkał we Francji, w latach 1982-2008 był pracownikiem naukowym Centre national de la recherche scientifique w Paryżu. Wykładał także na Uniwersytecie Teksańskim w Austin (1990) i Uniwersytecie Nowojorskim (1994-95).

Jest autorem kilkunastu książek w tym dwu biografii: Vincentego van Gogha – Fajka van Gogha (1994) oraz Józefa Czapskiego, z którym łączyła autora wieloletnia przyjaźń – Portret Czapskiego (1996). Wydana w 1982 książka Pamięć Włoch powstała po pierwszej podróży Wojciecha Karpińskiego do Włoch w 1972.

Za wybitne osiągnięcia w pracy twórczej oraz działalności publicystycznej i wydawniczej, za zasługi w popularyzowaniu literatury w 2012 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski jest laureatem Nagroda Fundacji im. Kościelskich (1975).

(źródło Wikipedia, zdjęcie: Hrehorowicz / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)